به کمک این تابع قادر هستید عبارت‌هایی که در ناحیه‌ای متنی قرار گرفته‌اند، به یکدیگر الحاق کرده و حتی بین محتویات هر پارامتر نیز از «علامت‌های جداکننده» (Delimiter) استفاده کرد. شکل دستوری و پارامترهای این تابع به صورت زیر است.

این تابع قادر به ترکیب محتویات متنی ۲۵۴ ناحیه یا آدرس مختلف است. پارامتر اول در این تابع یعنی delimiter، علامت یا حرفی است که باید برای جداکردن متن‌ها به کار رود. اگر این پارامتر را به صورت “” وارد کنید، محتویات متنی پشت سر هم بدون هیچ فاصله‌ای در سلول مورد نظر قرار خواهند گرفت. ورود این پارامتر، اجباری است.

پارامتر دوم (ignore_empty) مشخص می‌کند که آیا سلول‌های خالی باید در هنگام ترکیب در نظر گرفته شوند یا خیر. در نتیجه به نظر می‌رسد مقدار پارامتر ignore_empty باید یکی از دو مقدار TRUE یا FALSE باشد. در صورتی که مقدار TRUE را وارد کنید، سلول‌های خالی هنگام الحاق نادیده گرفته می‌شوند ولی با توجه به مقدار FALSE برای این پارامتر، سلول‌های خالی در ترکیب محتویات به کار گرفته خواهند شد. فرض کنید براساس تصویر زیر تابع textjoin را به شکل زیر به کار برده‌ایم.

مشخص است که این محتویات در سلول‌های A2 تا A7 ثبت شده‌اند. با توجه به تصویر، نتیجه تابع بالا و ترکیب این عبارت‌ها به صورت زیر خواهد بود. واضح است که هر عبارت با استفاده از علامت “,” از عبارت‌های دیگر جدا شده است.

US Dollar, Australian Dollar, Chinese Yuan, Hong Kong Dollar, South Korean Won, Russian Ruble

مثال ۹

فرض کنید قرار است محتویات ستون A با ستون B به صورت سطری ترکیب شود. اطلاعات جدول مطابق تصویر زیر از سلول A1 تا A7تنظیم شده است. توجه کنید که در ستون A و B‌ مقدار b3 , a3 وجود ندارند.

نتیجه تابعی که در ادامه قابل مشاهده است، به صورت a1, b1, a2, b2, a4, b4, a5, b5, a6, b6, a7, b7 خواهد بود.

از آنجایی که پارامتر ignore_empry (پارامتر دوم) برابر با TRUE در نظر گرفته شده، از به کار بردن سلول‌های a3, b3 در نتیجه خودداری شده است.

نکته: ترتیبی که محتویات آدرس‌ها در این مثال با یکدیگر ترکیب می‌شوند به صورت سطری است در نتیجه ابتدا محتویات سطرها اول، ادغام شده سپس محتویات سطرهای بعدی به آن اضافه خواهد شد.

اگر در تابع بالا در پارامتر دوم به جای TRUE از عبارت منطقی FALSE استفاده می‌کردیم، نتیجه به صورت زیر ایجاد می‌شد.

a1, b1, a2, b2, , , a4, b4, a5, b5, a6, b6, a7, b7

تابعی که این خروجی را ایجاد می‌کند در ادامه قابل مشاهده است.

مثال ۱۰

تصویر زیر، یک جدول اطلاعاتی اکسل را نشان می‌دهد. فرض کنید ستون city مربوط به ستون A باشد. ستون‌های بعدی نیز مرتبط با آدرس ستون‌های B تا D هستند. اولین سطر جدول هم متناسب با سطر اول کاربرگ اکسل در نظر گرفته شده است.

فرض کنید از تابع زیر برای الحاق متنی‌های این چهار ستون در ناحیه A2 تا D8 استفاده شده است.

نتیجه به صورت زیر خواهد بود.

Tulsa,OK,74133,US;Seattle,WA,98109,US;Iselin,NJ,08830,US;Fort Lauderdale,FL,33309,US;Tempe,AZ,85285,US;end

اولا از آنجایی که پارامتر دوم برابر با TRUE است، سلول‌های خالی C7 , D7 در ترکیب متنی به کار نمی‌روند هر چند در ناحیه‌ای که توسط پارامتر سوم ذکر شده قرار دارند. از طرفی برای جداسازی عبارت‌های متنی از علامت‌هایی که در سطر هشتم ذکر شده استفاده شده است.

به آدرس A8:D8 در پارامتر اول توجه کنید. از آنجایی که چهار علامت ( ; , , , ) در این قسمت معرفی شده‌اند بین عبارت‌های اول و دوم و سوم و چهارم از علامت , و بین عبارت چهار و پنجم از علامت ; به منظور جداسازی استفاده می‌شود. همچنین در ادامه این ترکیب تکرار می‌شود. یعنی برای جداسازی عبارت پنجم و ششم از علامت , و به همین ترتیب از تا جداسازی عبارت هفتم و هشتم از علامت , استفاده می‌شود ولی بین دو عبارت هشتم و نهم علامت ; دیده می‌شود. این کار به همین ترتیب تا اتمام ترکیب عبارت‌ها، ادامه پیدا خواهد کرد.

نکته: اگر نتیجه الحاق متن‌ها بوسیله تابع TEXTJOIN بیشتر از تعداد حروف مجاز در سلول (32767 حرف) باشد، این تابع، خطای $$#VALUE!$$ را نشان می‌دهد.